Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015

Πρωτοχρονιά στον Άθωνα.



Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος από την τελευταία μου επίσκεψη στον Άθωνα.
Αυτήν την φορά η χαρά να βρεθώ και πάλι στα μονοπάτια της Αθωνικής Πολιτείας ήταν μεγαλύτερη.
 Ήθελα και πάλι να αλλάξω χρονιά εκεί αλλά και να πεζοπορήσω μέχρι την κορυφή του Άθωνα για ακόμη μια φορά.
Οι τελευταίες μέρες των γιορτών στην πόλη ήταν πολύ κρύες και είχε χιονίσει και σε πολλά μέρη της χώρας ήδη οι γύρω κορυφές από την Αθήνα ήταν χιονισμένες έτσι γνωρίζαμε πολύ καλά ότι επάνω θα βρίσκαμε παραπάνω χιόνι αλλά και κρύο.
Η παρέα αυτή την φορά ήταν μικρότερη . Ήμασταν τρεις , ο Δημήτρης και ο Χρήστος .
Ο καιρός έδειχνε καλός με ήλιο στις περισσότερες μέρες που θα περνάγαμε στο Άγιον Όρος με καλύτερη μέρα την Κυριακή και εκτός της Δευτέρας που έδινε βροχή .
Φτάσαμε βράδυ στην Ουρανούπολη και αυτήν την φορά νοικιάσαμε ενα δωμάτιο κάπου στο ενα χιλιόμετρο εκτός πόλης για να περάσουμε την νύχτα και να μπούμε με το πρώτο καραβάκι την Αγία Άννα στις 7.00 το πρωί του Σαββάτου.
Αυτήν φορά με καθαρά ορειβατικό εξοπλισμό (πιολέ - κραμπόν) γνωρίζοντας ότι ο εξοπλισμός αυτός ήταν αναγκαίος σε περίπτωση που βρίσκαμε χιόνι στο Άθως αλλά και γιατί όλοι θέλαμε να πατήσουμε την κορυφή στα 2033+.
Φεύγοντας από το δωμάτιο που περάσαμε την νύχτα βρήκαμε ένα ασφαλές μέρος να αφήσουμε το αυτοκίνητο και κάτσαμε για καφέ περιμένοντας το Αγία Άννα.
Περάσαμε γρήγορα την διαδικασία Διαμονητήρια , έλεγχος, εισιτήρια και αποβιβαστήκαμε μαζί με κάποιους λιγοστούς ταξιδιώτες και καλόγερους που έφευγαν μαζί μας στο πρωινό δρομολόγιο.


Κοντά στο λιμάνι της πρώτης Μονής Κωνσταμονίτου άρχιζε να χαράζει.
Μια βαρκούλα με δύο ψαράδες καλόγερους πριν το λιμάνι της μονής ήταν η πρώτη μας επαφή ξανά με το Άγιον Όρος .
Μάζευαν τα δίχτυα που όλη νύχτα μούσκευαν στον Σιγγιτικό κόλπο.


Στην παρέα μπήκαν και οι γλάροι τώρα συντροφιά σε όλο το ταξίδι μας πάλι μέχρι την Δάφνη.
Στο βάθος ψηλά τα μάτια μας είχαν μείνει καρφωμένα στην κορυφή του Άθωνα που φάνταζε άγριος φορτωμένος με χιόνια -πάγο και έδειχνε ίσως η κατάλληλη λέξη πραγματικά απρόσιτος .


Περνώντας από την χαρακτηριστική ρώσικη Παντελεήμονος με τους πράσινους τρούλους ένοιωθα ότι βρισκόμουν πάλι εκεί , ένα χρόνο ακριβώς μετά.
Στην συζήτηση τώρα έμπαινε το πρόγραμμα που θα ακολουθούσαμε (διαμονή και ανάβαση στον Άθωνα ).


Φτάνοντας στην Δάφνη αποβιβαστήκαμε και εκεί ξεκίνησε για δεύτερη φορά το οδοιπορικό μας με σημείο κατάλυσης αυτήν την φορά την Μονή Αγίου Παύλου αλλά αφού περνάγαμε υποχρεωτικά από τον χωματόδρομο που οδηγούσε στην Σιμωνόπετρα και αμέσως μετά κατηφορίζοντας προς την Γρηγορίου ακολουθώντας το όμορφο μονοπάτι που ξεκίναγε από εκεί κάνοντας μια μικρή στάση στην Διονυσίου.


Θέλαμε να φτάσουμε στο κοντινότερο σημείο προς τον Άθωνα γιατί την επομένη Κυριακή ο καιρός ήταν τέλειος για την ανάβαση που σχεδιάζαμε και επειδή δεν ξέραμε τι θα βρίσκαμε επάνω θέλαμε να κερδίσουμε όσο περισσότερο χρόνο μπορούσαμε ώστε να επιστρέψουμε ασφαλείς σε κάποια μονή πριν πέσει το φως και κλείσουν οι πόρτες .

\
 Και έτσι μετά από 50' περίπου είδαμε την εντυπωσιακή Σιμωνόπετρα .
Κάναμε μια μικρή στάση πριν την μονή και συνεχίσαμε περνώντας μέσα από τον περίβολο έτσι όπως μας οδηγούσε το μονοπάτι κατεβαίνοντας τώρα και αφήνοντας την πίσω μας με κατεύθυνση την Γρηγορίου .






Φτάνοντας στην Γρηγορίου σταματήσαμε και αποθέσαμε για δέκα λεπτά.
Στο Αρχονταρίκι μας περίμενε μελομακάρονο και τσίπουρο , ευχαριστήσαμε τους ανθρώπους και φύγαμε συνεχίζοντας το μονοπάτι που έπαιρνε τώρα την ανηφόρα για την Διονυσίου .




Το θυμόμουν το μονοπάτι αυτό από πέρυσι .
Τεχνικής δυσκολίας και με έντονες εναλλαγές κλίσεις αλλά και ώριμες κουμαριές αριστερά δεξιά !
Μετά από μια ώρα περίπου φτάναμε και κατεβαίναμε προς τον αρσανά της μονής, φάνταζε  εντυπωσιακή σαν βυζαντινό κάστρο στο βάθος .





Ανεβήκαμε την πλακόστρωτη ανηφοριά προς τα πίσω στην κατεύθυνση που βρισκόταν η πόρτα και οδηγούσε στα εντός του επιβλητικού αυτού κάστρου.



Μπαίνοντας στο Αρχονταρίκι είδαμε και άλλους επισκέπτες που είχε φέρει το καραβάκι της γραμμής και αφού περάσαμε από το Καθολικό μετά από μία ώρα περίπου ξεκινήσαμε με προορισμό την Αγίου Παύλου , πάντα από αυτό το μοναδικό σε ομορφιά μονοπάτι που ένωνε τις μονές μεταξύ τους.
Σε λιγότερο από μια ώρα φθάναμε και πάλι στο ύψος της θάλασσας αντικρίζοντας την Αγίου Παύλου στα αριστερά μας ψηλά σαν μια ολόκληρη πολιτεία .


Ανεβαίνοντας προς την μονή στα αριστερά μας διασταυρωθήκαμε με την συνέχεια του μονοπατιού που οδηγούσε στην σκήτη της Αγίας Άννας και από εκεί στον σταυρό και μετά Άθωνα.
Σε περίπου δεκαπέντε λεπτά από τον αρσανά της μονής περάσαμε την πύλη με την παλιά βαριά ξύλινη πόρτα .
Εντυπωσιακή η μονή και το καθολικό της περάσαμε μέσα γιατί ήδη είχε σημάνει εσπερινός και αμέσως μετά τράπεζα και μετά περνώντας από το Αρχονταρίκι μας έδωσαν δωμάτια .
Αφού τακτοποιηθήκαμε κάτσαμε να χαζεύουμε την μοναδική θέα προς την Θάλασσα.
Το πρόγραμμα είχε λειτουργία πιο μετά και ξεκούραση.


Αποφασίσαμε  να φύγουμε στις 5 το πρωί πριν το φαγητό με σκοπό την ανάβαση στον Άθωνα.
Περάσαμε την πόρτα της μονής και ξεκινήσαμε -δεν έκανε καθόλου κρύο ούτε φύσαγε- παίρνοντας το μονοπάτι για Αγία Άννα και μετά τον σταυρό και συνέχεια για επάνω.
Μοναδική και η Σκήτη της Άγιας Άννας μέσα στην γλυκιά νύχτα, δεξιά μας πάντα η θάλασσα, μας συντρόφευε στην ανάβαση που είχαμε ξεκινήσει.


Δύσκολη η ανάβαση στο σταυρό όταν είσαι φορτωμένος ευτυχώς είχαμε τα μπατόν  ,μονοπάτι μοναδικό μέσα στην νύχτα  το θυμάμαι από πέρυσι , είχαμε ξεκινήσει από το επίπεδο της θάλασσας και τώρα φθάναμε κοντά στα 800+ υψόμετρο , είχα μουσκέψει στον ιδρώτα και εκεί έμεινα σχεδόν με την φανέλα .


Φτάνοντας στον σταυρό ( σημείο κομβικό που συναντιούνται τα μονοπάτια σε σχήμα σταυρού) αποθέσαμε για λίγο να ξεκουραστούμε από την ατέλειωτη ανηφόρα που είχαμε ξεκινήσει από την Παύλου αλλά και γιατί θέλαμε ακόμη 1200+ μέχρι την κορυφή .
Βασικά ο επόμενος σταθμός μας θα ήταν το καταφύγιο Παναγιά στα 1500+ και από εκεί θα βλέπαμε και θα αποφασίζαμε τι θα γινόταν στην συνέχεια.
Ξημέρωνε και το μονοπάτι προς τα επάνω φαινόταν καθαρό.
Πίσω μας μια μικρή κορυφή με ένα σταυρό επάνω τράβηξε την ματιά μας και η θάλασσα τώρα φόραγε τα καλά της φωτιζοντας την και χρωματίζοντας την ο ήλιος.
Μετά από ένα τέταρτο πατήσαμε και την πρώτη χιονούρα.


Οι χιονούρες άρχισαν να πληθαίνουν όσο ανεβαίναμε και στην συνέχεια πατάγαμε μόνο χιόνι .
Τα μοναδικά ίχνη στο χιόνι ήταν τα δικά μας και κάποιες φορές κάποια ίχνη από οπλές μουλαριού.
Ο Χρήστος με τον Δημήτρη φόραγαν ήδη τα άρβυλα τους ενώ εγώ έκανα υπομονή να φτάσω στην Παναγιά και να αλλάξω .
Προσπαθούσα να πατάω μέσα στα ίχνη των άλλων για να μείνουν τα πόδια μου όσο γινόταν στεγνά.
Σε κάποια σημεία το χιόνι βέβαια έφτανε τους 40 πόντους .
Μετά από ώρα ανεβαίνοντας πάντα αντικρίσαμε από μακριά την Παναγιά .
Το καταφύγιο στα 1500+ και ακριβώς από πάνω η επιβλητική λευκή κορυφή του Άθωνα, άγρια , δύσβατη και αγέρωχη από μακριά !


Περάσαμε την πόρτα της Παναγιάς και αποθέσαμε για λίγο.
Άλλαξα κάλτσες και έβαλα τα άρβυλα.
Αποφασίσαμε να κάτσουμε 10' να ξεκουραστούμε και μετά να πάρουμε μόνο κραμπόν , πιολέ , μπατόν και νερό μαζί μας και να ξεκινήσουμε.


Αφήσαμε πίσω μας το καταφύγιο και πήραμε ύψος γρήγορα λόγω της έντονης κλίσης .
Μοναδική αμφιθεατρική εικόνα η σκεπή της Παναγιάς και στο βάθος η θάλασσα , απέραντη , το μπλε της γυάλιζε λες και κάποιος του είχε ρίξει λάδι .


Μαζεύτηκα μπροστά γιατί μετά από λίγο το μονοπάτι χάθηκε στο άσπρο .
Μπροστά πήγαινε ο Δημήτρης ανεβαίνοντας την κόντρα προς τα επάνω .
Που και που βλέπαμε τις μπετόβεργες του μονοπατιού που ξεπρόβαλαν από το χιόνι .
Η ανάβαση πλησιάζοντας προς τα επάνω γινόταν ολοένα δυσκολότερη , το χιόνι βάθαινε και ήταν πολύ μαλακό , "σούπα" !



Ακολουθούσαμε  τον Δημήτρη που μας άνοιγε ίχνη προς τα επάνω .
Είχαμε κολλήσει τώρα και πηγαίναμε αργά , γιατί ήταν και βαθύ το χιόνι αλλά και τα άγρια απότομα βράχια που ξεχώριζαν μας ανάγκαζαν να τα παρακάμψουμε και με ζικ ζακ να συνεχίσουμε προς τα επάνω .


Ο Δημήτρης είχε πέσει τώρα στα τέσσερα και συνέχισε αργά να ανεβαίνει προς τα επάνω .
Σταματήσαμε να ξεκουραστούμε 3-4 λεπτά .
Ανέλαβε να μας ανοίγει δρόμο τώρα ο Χρήστος .



Συνεχίσαμε την πορεία προς τα επάνω και τελικά μετά από ώρα καταφέραμε να πατήσουμε το πλατό της κορυφής περνώντας με πολύ προσοχή από μια εξαιρετικά επικίνδυνη κορνίζα που έχασκε από δεξιά μας προς την νότια πλευρά 2 μ, περίπου μήκος .
Όλο το πλατό ήταν καλυμμένο από πάγο με πολύ προσοχή και την βοήθεια των πιολέ σταθήκαμε σε μαλακό χιόνι στο κέντρο του πλατό και μετά σκαρφαλώσαμε στον γυμνό βράχο που ήταν στηριγμένος ο σταυρός της Μεταμόρφωσης βγάζοντας μια φωτογραφία όλη η ομάδα .





Δεν κάτσαμε πολύ επάνω, θαυμάσαμε για λίγο την θέα και αφού τραβήξαμε μερικές φωτογραφίες ξεκινήσαμε την κατάβαση .


Κατεβαίναμε με τις φτέρνες τώρα στο μαλακό χιόνι και σχεδόν τρέχαμε , ήταν τέλεια φτάσαμε στο καταφύγιο χωρίς να το καταλάβουμε , κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση και φάγαμε να πάρουμε ενέργεια .
Απίστευτα όμορφη μέρα , κοιτάξαμε καλά γύρω μας το απέραντο γαλάζιο από ψηλά κλείνοντας μέσα μας την ομορφιά αυτού του τόπου .
Φορτωθήκαμε τα σακίδια και ξεκινήσαμε ήρεμα για κάτω.



Προορισμός μας η σκήτη της Άγιας Άννας , περάσαμε και τις τελευταίες χιονούρες πλησιάζοντας προς τον σταυρό και συνεχίσαμε την κατάβαση στην σκήτη.
Στην σκήτη μας υποδέχθηκαν και μας φίλεψαν αφού περάσαμε να προσκυνήσουμε από το παλιό Καθολικό με την θαυματουργή εικόνα της Αγίας Άννας.





Μοναδική η θέα από την αυλή της σκήτης, ήταν σκαρφαλωμένη σε μια απότομη πλαγιά 300+  πάνω από την θάλασσα και γύρω από αυτήν σε κλίση πάντα προς τα κάτω μπορούσες να διακρίνεις τα εξαρτήματα και τα κελιά που αποτελούσαν την σκήτη.


Κάθε κελί είχε την δική του εκκλησία , μοναδική κατασκευή όπως συνηθίζετε εκεί , πάντα βαμμένη στην πορφύρα και η σκεπή με τον μοναδικής πλαστικότητας τρούλο κατασκευασμένο περίτεχνα από μικρές πέτρινες πλάκες όπως και οι περισσότερες στέγες στο Όρος .


Κοίταζες γύρω σου την θάλασσα από ψηλά και ένιωθες μοναδικά ήρεμος και την απόλυτη ησυχία γύρω σου.
Περάσαμε στην τράπεζα και μετά το φαγητό  στο δωμάτιο σχεδιάζοντας την επόμενη μέρα .
Η Επόμενη μέρα μας βρήκε στον εξωνάρθηκα του παλιού Κυριακού της σκήτης μετά την πρωινή λειτουργία να αναπροσαρμόζουμε τα σχέδια μας για την Μεγίστης Λαύρας γιατί ξεκίνησε να βρέχει και μετά από τα σχετικά τηλέφωνα που κάναμε στα ταχύπλοα και πλοία της γραμμής μας είπαν ότι λόγω αέρα είχε απαγορευτεί ο απόπλους από και προς το Όρος .
Έπρεπε λοιπόν να αποφασίσουμε προς τα που θα πάμε.



Κατά τις 10 έκανε ένα άνοιγμα ο καιρός και ξεκινήσαμε με άλλους τρεις επισκέπτες της σκήτης με κατεύθυνση την Μ.Α.Παύλου και μετά την Μ.Διονυσίου.
Το νέο σχέδιο ήταν να διανυκτερεύσουμε στην Διονυσίου και την επομένη αν είχε πλοίο να πηγαίναμε Καρυές και μετά προς την Ιβήρων που θα κάναμε και Πρωτοχρονιά, αλλιώς αν υπήρχε ακόμη απαγορευτικό λόγω ανέμων θα ξεκινάγαμε για Καρυές με τα πόδια , βλέποντας και κάνοντας δηλαδή .



Περάσαμε την Παύλου και μετά μια μικρή στάση τραβερσάραμε το μονοπάτι πάλι για την Διονυσίου.
Λίγο πριν την Διονυσίου ξεκίνησε να βρέχει πάλι ευτυχώς όταν ξεκίνησε για καλά περνούσαμε την βαριά πόρτα της μονής.


Και πάλι η υποδοχή ήταν πολύ θερμή αλλά και για εμάς μεγάλη η χαρά που ξαναβρισκόμασταν στην Διονυσίου ανάμεσα σε ένα μοναδικά οικείο περιβάλλον που είχαμε γνωρίσει από πέρυσι.
Μας έδωσαν το δωμάτιο που θα μοιραζόμασταν και κατεβήκαμε στην λειτουργία και αμέσως μετά στην τράπεζα.




Το απόγευμα  το περάσαμε ήσυχα  στο αρχονταρίκι πίνοντας τσάι και συζητώντας με  διάφορους επισκέπτες τις εντυπώσεις μας και κάποιοι από αυτούς από το εξωτερικό


Το επόμενο πρωί μετά την λειτουργία και την τράπεζα ετοιμαστήκαμε χαιρετήσαμε και ευχαριστήσαμε τους μοναχούς και κατεβήκαμε στον αρσανά της μονής ώστε να πάρουμε το ταχύπλοο για Δάφνη και από εκεί το λεωφορείο για την πρωτεύουσα τις Καρυές .
Ο καιρός ήταν πάλι με το μέρος μας .






Η ανταπόκριση πλοίο-λεωφορείο ήταν γρήγορη και μετά περίπου μια ώρα ξαναβρεθήκαμε στην καρδιά της Αθωνικής πολιτείας .
Περάσαμε από το Πρωτάτο και αμέσως μετά  από τον μοναδικό φούρνο των Καρυών για την μοναδική σε γεύση τυρόπιτα και αμέσως μετά φύγαμε χωρίς να καθυστερήσουμε για την Ι.Μονή Ιβήρων πεζοπορώντας .




Το στασίδι του Άγιου Όσιου Παϊσιου

Το κελί του Άγιου Όσιου  Παίσιου
Σχεδιάζαμε να ακολουθήσουμε το μονοπάτι το οποίο πέρναγε από την Παναγούδα που ήταν το κελί του πατήρ Παϊσιου και μετά να συνεχίσουμε για την Ιβήρων.
Το μονοπάτι μοναδικό σε ομορφιά , μερικές φορές λέξεις και εικόνες είναι πολύ φτωχές να περιγράψουν αυτό που ζεις.


Μετά από πολλές τραβέρσες στο σκεπαστό μονοπάτι φτάσαμε στην Παναγούδα.
Ένα κουτί με λουκούμια και κρύο τρεχούμενο νερό από μια σωλήνα καλωσορίζουν τον οδοιπόρο έξω από την συρμάτινη παλιά πόρτα του κελιού.
Χτυπήσαμε το μικρό σιδερένιο σήμαντρο και ένας γέροντας μας άνοιξε και μας υποδέχτηκε μέσα μετά από λίγο.





Φεύγοντας από την Παναγούδα σιωπηλοί πήραμε και πάλι το μονοπάτι για την Ιβήρων.
Θυμάμαι πρέπει να πέρασε καμιά ώρα όταν μετά από κάποια παλιά γκρεμισμένα οικήματα που συναντούσαμε κατά μήκος του μονοπατιού φάνηκε στο βάθος η εντυπωσιακή Ι.Μ. Ιβήρων.
Ένα πραγματικά βυζαντινό κάστρο , τεράστιο και επιβλητικό , στο βάθος η θάλασσα.




 Περάσαμε στο εσωτερικό της μονής ακολουθώντας τις μικρές πινακίδες που οδηγούσαν στο αρχονταρίκι.
Ο αρχοντάρης μας έδωσε δωμάτιο και μας είπε το πρόγραμμα της μονής , βρισκόμασταν στην παραμονή της Πρωτοχρονιάς και μετά την τράπεζα θα ακολουθούσε αγρυπνία μέχρι τις 01.00.


Το πρωί βρεθήκαμε στο εσωτερικό του καθολικού στην πρώτη λειτουργία του χρόνου .
Βγαίνοντας από την μοναδική ακολουθία στο φως των λιγοστών κεριών περάσαμε στην τράπεζα ενώ χτυπούσαν δυνατά οι μεγάλες καμπάνες και τα σήμαντρα της μονής.
Επισκέπτες , κοσμικοί  και μοναχοί αντάλλαξαν ευχές για την νέα χρονιά όπως εορτάζεται πάντα εδώ στις 13 με 14/01 με το παλαιό ημερολόγιο.
Μια μεγάλη γιορτή , την έβλεπες στα πρόσωπα όλων , το φαγητό που μοιραστήκαμε στην τράπεζα , τα λόγια του παπούλη που μίλησε για την νέα χρονιά και την αγάπη.
Μια διαφορετική πρωτοχρονιά από αυτές που έχουμε συνηθίσει , χωρίς tv και show , χωρίς βεγγαλικά και θόρυβο , πρωτοχρονιά με δύο καλούς φίλους , γεμάτη θυμίαμα , ησυχία , φώτα κεριών και πολύ Άθωνα με χιόνι.

Καλή Χρονιά σε Όλους .