Πέμπτη 22 Μαΐου 2014

AETHLIOS , OLYMPIAN RACE 180 kms


                                                                                             
                                                       
AETHLIOS, OLYMPIAN RACE 2014
180 kms 
ΑΕΘΛΙΟΣ, ΟΛΥΜΠΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ 2014 



Hotel Kalamaki , Korinth .  Κόρινθος , Ξενοδοχείο Καλαμάκι .
 Εδώ ξεκινάει το οδοιπορικό για τον Ολύμπιο δρόμο 2014.

Βρίσκομαι στο ξενοδοχείο που βρίσκεται η έκθεση του Αέθλιου ( Ολύμπιου δρόμου 180 χλμ)  και πρόκειται να γίνει η ενημέρωση σχετικά με τις τεχνικές προδιαγραφές του αγώνα όπως επίσης ο χώρος που θα παραδώσουμε τα drop bags αλλά και θα πάρουμε και τα νούμερα μας με το ηλεκτρονικό chip χρονομέτρησης. 




Αθλητές από όλο τον κόσμο κυρίως Γάλλοι  μοιράζουν τα drop bags στις μεγάλες μαύρες σακούλες που με τα ονόματα των σταθμών , Λεβίδι, Μουριά, Περδικονέρι, Κοκλαμά κ.α. θα ξεκινήσουν σε λίγο το μεγάλο ταξίδι τους για τους σταθμούς που οι Αθλητές θα περάσουν μέσα στην νύχτα ή την επόμενη ημέρα στο να πάρουν τα απαραίτητα για να συνεχίσουν το ταξίδι.


Παρατηρώντας τα βλέμματα όλων μέσα σε αυτό τον θόρυβο ανακαλύπτεις συνεχώς καινούργια μικρά πράγματα και λεπτομέρειες που σε διαφορετικές συνθήκες δεν θα πρόσεχες. 
Ήδη όλοι και όλα τώρα κινούνται πολύ πιο αργά ενώ αντίστροφα η ώρα για την εκκίνηση συνεχώς έρχεται γρηγορότερα κοντά μας.
Το φαγητό στο ισόγειο του ξενοδοχείου είναι πλέον μια διαδικασία τυπική , κοίταξα γύρω μου στους φίλους όλοι έτρωγαν από λίγο και περισσότερο συζητιόταν η στρατηγική του καθενός στα 180 αυτά χιλιόμετρα που θα ξεκινούσαν σε πολύ λίγο.
Θυμάμαι προσπάθησα να φάω καλά λίγο απ'όλα μιας και θα έκαιγα περισσότερες θερμίδες από όσες είχα ποτέ φανταστεί τις επόμενες ώρες .
Σε λιγότερο από μισή ώρα επιβιβαστήκαμε στα πούλμαν με προορισμό το αρχαίο στάδιο της Νεμέας , στο πούλμαν επικρατούσε πολύ εύθυμη ατμόσφαιρα μιας και ήταν οι περισσότεροι γελαστοί. 

Πραγματικά μου έκανε εντύπωση μιας και ήταν η πρώτη φορά που θα έτρεχα μια τέτοια απόσταση και κρίνοντας από το προφίλ και την μορφολογία του εδάφους ήταν ίσως η δυσκολότερη μέχρι τώρα μιας και η μεγαλύτερη σε απόσταση που είχα τρέξει ήταν τα 171 χλμ της Ροδόπης στο σύνολο με τα χιλιόμετρα που είχα χαθεί.αλλά και τα χρονικά όρια ήταν αυτά που την έκαναν ακόμη δυσκολότερη μιας και το έγκυρο χρονικό όριο ολοκλήρωσης της προσπάθειας ήταν οι 28 ώρες .

                                                                               
Με την Γαλλική ομάδα των φίλων Αθλητών


Συζητώντας με κάποιους καταλήξαμε ότι αν ήταν κάτι εύκολο όπως πολύ καλά ειπώθηκε δεν θα είχαμε συμμετάσχει , θυμάμαι καθόμουν ανάμεσα στον σπαρταθλητή Γιώργο Κουτσιούκο και στον Παναγιώτη Μαστροπέρο .
Ο Γιώργος είναι πάντα πρόθυμος να μοιραστεί μαζί σου εμπειρίες, συμβουλές και γνώση και πραγματικά την ώρα εκείνη αυτές οι τελευταίες λεπτομέρειες της στιγμής φαντάζουν ότι πιο σημαντικότερο και πολύτιμο έχεις ακούσει.




Στο πούλμαν κοντά μας ήταν και ο Δημήτρης  Ζιαμπάρας ένα μεγάλο "παιδί" από τα καλύτερα στο χώρο ,από αυτά που δίνουν αληθινά το "είναι" τους στους αγώνες και στους φίλους.

Ο Τάσος θα ήταν αυτός που θα πρόσεχε τον Αργύρη στα 180 επόμενα χιλιόμετρα , στους 20 επόμενους σταθμούς , φοβερό δίδυμο !

Οι φίλοι Γάλλοι αθλητές με την φανέλα στηρίζοντας τα άτομα με Λευχαιμία  .

Ανάμεσα τους και πολλοί Σπαρταθλητές , άνθρωποι που αγαπούν την Ελλάδα και είναι πάντα δύο φορές τον χρόνο εδώ.
Ο Γιάννης ο Παπακώστας επίσης  σπαρταθλητής που μας είπε την άποψη του για το θέμα των συμπιεστικών πριν τον αγώνα και μετά στην αποκατάσταση, ουσιαστικά της προσωπικής του εμπειρίας από το τελευταίο Σπάρταθλο,  πολύ χρήσιμες οι συμβουλές του μιας και δεν φόρεσα τα συμπιεστικά όπως το είχα σχεδιάσει
 ( αφού έβγαλα το κολάν συμπίεσης στον σταθμό πριν τις πρώτες ανηφόρες αντικαθιστώντας το με απλό αθλητικό σορτς αντιμετωπίζοντας σοβαρό πρόβλημα όπως θα πω πιο κάτω ) επίσης δεν φόρεσα και συμπίεση στις γάμπες , ρίσκαρα τελευταία στιγμή αλλάζοντας τα σχέδια μου και ευτυχώς μου βγήκε σε καλό.



Φτάσαμε λοιπόν στο Αρχαίο στάδιο της Νεμέας, ένας χώρος που σου ενέπνεε μεγάλη ηρεμία και ειρήνη ,αισθανόσουν πραγματικά μοναδικά.





Τελευταίες φωτογραφίες αφού περάσαμε από την στοά όλοι
 ( η στοά που πέρναγαν στους αρχαίους χρόνους οι Αθλητές πριν από τον Άθλο )


 ανταλλάξαμε ευχές με τους φίλους μας και τους συνοδούς μας και πήραμε θέση στην γραμμή της εκκίνησης όλοι μαζί μια παρέα, ο Αργύρης , ο Χρήστος, η Άντζελα , η Σοφία , ο Ντίνος, ο Γιάννης , ο Αλέξανδρος , ο Γιώργος, όλοι εκεί χαμογελαστοί και εγώ ίσως περισσότερο περίεργος γιαυτό που θα γνώριζα, γιαυτό που δεν ήξερα αλλά ήμουν εκεί για να το μάθω .



Αντίστροφή μέτρηση , ο καιρός βροχερός και ο ήλιος έπαιζε με τα σύννεφα, κάπως έτσι το "Μπάμ" του αφέτη με έκανε να τα ξεχάσω όλα με μιας.


Το "Ταξίδι" ξεκίνησε
Ξεκίνησα με ένα χαλαρό ρυθμό χωρίς να πιέζω ιδιαίτερα μιας και ο στόχος ήταν πάντα ο τερματισμός και θα πήγαινα αν μπορεί να το πει κανείς διερευνητικά όσο χαζό μπορεί να ακουστεί αυτό σε ένα τόσο μεγάλο αγώνα , 


Η είσοδος στην Νεμέα 
αλλά πραγματικά ήθελα να είμαι χαλαρός τουλάχιστον στο πρώτο κομμάτι μέχρι και το 105 χλμ που θα αντιμετώπιζα και τα δύσκολα ανηφορικά κομμάτια του αγώνα του αγώνα (  Καντήλα , Μαίναλο κλπ) .


Η διαδρομή ιδιαίτερα πράσινη και χωρίς μεγάλες κλίσεις τώρα πέρναγε μέσα από αμπέλια, χωριά και κωμοπόλεις που οι κάτοικοι τους ήταν πρόθυμοι να σε στηρίξουν, αλλά και να σε παροτρύνουν για το καλύτερο ξέροντας ότι η Αρχαία Ολυμπία απείχε 180 χλμ από εκεί.



Αφήνοντας πίσω μας την Νεμέα τα αμπέλια ήταν αυτά που μας κρατούσαν συντροφιά για τα επόμενα χιλιόμετρα.

Μετά την Νεμέα και τα ¨Αηδόνια" (13,3χλμ) επόμενος σταθμός ήταν το  Πλατάνι ( 20χλμ) και από εκεί έμπαινες στον χωματόδρομο που οδηγούσε στην Σκοτεινή(33.5) , αμέσως μετά το Πλατάνι δηλαδή θα ξεκίναγε το πρώτο δύσκολο ανηφορικό μονοπάτι που θα συνεχιζόταν μέχρι και την Κανδήλα (48χλμ).




Τα πρώτα αυτά χιλιόμετρα τα  τρέχαμε παρέα με την Σοφία και τον Γιάννη μιας και από την Νεμέα και μετά πηγαίναμε παρέα , εκεί ένιωσα και την πρώτη ενόχληση στην αριστερή ταινία , συναίσθημα γνώριμο από τον τελευταίο αγώνα της Ροδόπης το 2013 , δεν πέρασε πολύ ώρα και αφού συζήτησα μαζί τους συνειδητοποίησα ότι το συμπιεστικό κολάν ήταν υπερβολικά σφιχτό με αποτέλεσμα να μην κινείτε η λαγονοκνημιαία ταινία και πονάει όλο και περισσότερο περνώντας η ώρα . 
Είχε ήδη ξεκινήσει να βρέχει  καθώς σκεφτόμουνα ότι έπρεπε να ξεφορτωθώ άμεσα το κολάν .



Έτσι και έγινε στο Σταθμό Πλατάνι (20,5χλμ) άλλαξα με την βοήθεια του Γιώργου Βλάχου (πολύτιμες οι συμβουλές του ,Γιώργο σε ευχαριστώ ) έβαλα το σορτς ελπίζοντας να ηρεμήσει το γόνατο μου γιατί είχα πραγματικά πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μου.

Ανεβαίνοντας το τελευταίο ανηφορικό κομμάτι στο μονοπάτι πριν την Κανδήλα
Βγαίνοντας από το μονοπάτι που οδηγούσε στην κορυφή της Κανδήλας ξεκίνησε να ρίχνει κατακλυσμό, το νερό έπεφτε  με πολύ δύναμη και πολύ κρύο , η θερμοκρασία πρέπει να ήταν ιδιαίτερα χαμηλή γιατί πραγματικά έτρεχα και τουρτούριζα , πρώτη φορά αντιμετώπιζα μια τέτοια κατάσταση και ο αγώνας δεν είχε ακόμα καλά ξεκινήσει. 


Σκοτεινή
Στο κεφαλόβρυσο (54χλμ) έφαγα και ήπια ξέροντας ότι όχι μακριά από εκεί πια ήταν το Λεβίδι.
Τώρα έτρεχα σχεδόν μόνος,  η Σοφία με τον Γιάννη ήταν πιο πίσω και μπροστά μου σε μικρή απόσταση ήταν η Γαλλίδα  Nadine Weiss με το χαρακτηριστικό αρκουδάκι δεμένο στην ζώνη της . 


Κεφαλόβρυσο


Ο Ήλιος χάθηκε τώρα και η απόσταση μέχρι το Λεβίδι φαινότανε αιώνας.
Στο σημείο αυτό έτρεχα χωρίς φακό μπορούσα  όμως να διακρίνω από μακριά την ανηφόρα και τα φώτα στο Λεβίδι , ήξερα ότι εκεί θα έτρωγα καλά και θα ντυνόμουν για να συνεχίσω την πορεία μου την νύχτα μέσα από το Μαίναλο ! 

Λεβίδι  62,7 χλμ 
Φτάνοντας στο Λεβίδι (62,7χλμ) άλλαξα γρήγορα και έφαγα λίγα μακαρόνια, ζεστό τραχανά αναμιγνύοντας τον με λίγο νερό για να κατεβάσω λίγο την θερμοκρασία και φεύγοντας πήρα μαζί μου μια μπανάνα καθώς άφησα το υδροδοχείο μέσης και πήρα τον ασκό πλάτης τώρα  με 1 1/2 λίτρο νερό και το αδιάβροχο , τον φακό και τα μανίκια  μιας και ήθελα να μείνω στεγνός σε περίπτωση που έβρεχε πάλι την νύχτα στο βουνό , θυμάμαι πήρα και τα γάντια μαζί μου γιατί έκανε αρκετό κρύο στο Λεβίδι αλλά και η νύχτα ήθελε προσοχή μιας και ο επόμενος σταθμός η Βυτίνα (84.4χλμ ) ήταν μετά από 23χλμ  και περνάγαμε κοντά από το χιονοδρομικό του Μαινάλου.
Ξεκίνησα ανηφορίζοντας και μετά από λίγο μπήκα στον χωματόδρομο , η νύχτα ήταν γλυκιά και είχα μια αίσθηση ηρεμίας , πάντα με γοήτευε η νύχτα σε αυτούς τους αγώνες , θα έλεγα ότι μου αρέσει περισσότερο να τρέχω νύχτα παρά την ημέρα .
Πίσω μου έβλεπα κάποιον με τον φακό να με πλησιάζει , ήταν ένας Γάλλος ο Pierre Voisin, μιλήσαμε αρκετή ώρα με τον Pierre και τρέξαμε παρέα ένα μεγάλο κομμάτι στον χωματόδρομο .
Σταμάτησα να πιω Coca Cola στον σταθμό που είχε στηθεί στην μέση περίπου της διαδρομής πριν το χιονοδρομικό , μας τσέκαραν τα νούμερα και συνεχίσαμε . 
Ο Pierre κινήθηκε πιο γρήγορα και εγώ χαλάρωσα λίγο παραπάνω , κατέβαινα την μεγάλη κατηφόρα τώρα μετά το χιονοδρομικό και εκεί συνάντησα και γνώρισα τον Βασίλη Τζίμη και τον Ziegelmeier Karl , για τον Βασίλη ήταν ο τρίτος κατά σειρά Αέθλιος αλλά του είχε σβήσει ο φακός και είχε μείνει κοντά του ο Γερμανός για να του δείχνει τον δρόμο μέχρι να φτάσει σε σταθμό και να αλλάξει μπαταρίες , ο Βασίλης μίλαγε γερμανικά με τον Karl ο οποίος είχε την ίδια ηλικία με εμένα, έμεινα μαζί τους μιας και ένοιωθα απόλυτα ήρεμος και ο ρυθμός  στο μεγάλο χωμάτινο αυτό κομμάτι ήταν χαλαρός και δεν πιεζόμουν ακόμη ιδιαίτερα .
Ο karl παρατήρησα ότι αν ήθελε μπορούσε να φύγει όταν έφτασα εγώ αλλά προτίμησε να κάνει παρέα στον Βασίλη μέχρι που βγήκαμε στην διασταύρωση της Βυτίνας θέλαμε περίπου κανένα χιλιόμετρο τώρα μέχρι τον σταθμό στο κέντρο του χωριού .

Βυτίνα
Βυτίνα (84.4 χλμ) θυμάμαι φτάσαμε χαλαρά με τον Βασίλη στον σταθμό ελέγχου και τον Karl , έφαγα ένα σάντουιτς ,λίγο μπανάνα και ήπια Coca Cola .
Εκεί είδα και τον Ντίνο που είχε κάποια προβλήματα ενεργειακά και είχε καθίσει μέχρι να αισθανθεί λίγο καλύτερα αλλά όπως έλεγε και ο ίδιος δεν του έβγαινε πια ο αγώνας .
Ξεκίνησα για τα Μαγούλιανα (97χλμ) , το ψηλότερο χωριό της Αρκαδίας και όλης της Πελοποννήσου  σκαρφαλωμένο στα 1450 μ.  έκανε λίγο ψύχρα αλλά η νύχτα ήταν πάντα γλυκιά με το μέρος μας , βγαίνοντας από την Βυτίνα και τρέχοντας δεξιά της δημοσιάς ,

Βυτίνα (84,4 χλμ)
Όλα τα καλά στον σταθμό της Βυτίνας 
άκουσα βήματα πίσω μου και είδα τον Ντίνο , ξεκινήσαμε παρέα να τρέχουμε τα σχετικά επίπεδα κομμάτια της ασφάλτου και τα ανηφορικά να τα περπατάμε, βλέπαμε το χωριό και τα φώτα ψηλά καθώς δύο σκυλιά πετάχτηκαν από μια στάνη και έπαιζαν μαζί μας πριν ανηφορίσουμε για τα Μαγούλιανα .

Μαγούλιανα 
Μαγούλιανα
Μπήκαμε στο χωριό χαλαρά χωρίς πολύ κόπο μιας κι η παρέα και η κουβέντα με τον Ντίνο με κράτησε ζεστό.
Στον σταθμό είχε σούπα , τσάι και γλυκά , δοκίμασα απ'όλα !
Ο επόμενος σταθμός ήταν το αγαπημένο μου  Βαλτεσινίκο (105.3 χλμ) χωριό που πριν περίπου πέντε ημέρες είχαμε κάνει τα "Θεοδωράκεια" προς τιμή του Μίκη.
Φεύγοντας από τα Μαγούλιανα με "πήρε" η κατηφόρα , το περιβάλλον τώρα όσο πλησίαζα στο σημείο "Τ" ( Μαγούλιανα -Καμπέας-Βαλτεσινίκο) ήταν περισσότερο οικείο , έφτασα το "Σανατόριο της Μάνας "  πρώτη φορά έτρεχα νύχτα εκεί , πάντα το πέρναγα μέρα με μεγάλο βουητό από μέλισσες και πολλές μυρωδιές, ήξερα ότι τα χιλιόμετρα για το χωριό ήταν λίγα τώρα έτσι είχε αλλάξει και το ηθικό μου μιας και στο Βαλτεσινίκο βάσει του πλάνου μου τελείωνε το πρώτο βασικό κομμάτι του αγώνα.   .Ο Ντίνος είχε σταματήσει πλέον πολύ νωρίτερα τον αγώνα του στα Μαγούλιανα.
Από τα Μαγούλιανα και μετά έτρεχα με ένα παιδί από την Βόρειο Ελλάδα που τον εντυπωσίασαν τα νούμερα στον δρόμο με τις χαμογελαστές φατσούλες από την διαγράμμιση των χιλιομέτρων στα Θεοδωράκεια .
Πιο κάτω βρήκαμε και την Γεωργία Μήτσιου αλλά και τον Γιάννη Παπακώστα .
Φτάσαμε στο χωριό ,  πέρασα από το γνώριμο εκκλησάκι των Αγίων Θεοδώρων  , σταυροκοπήθηκα , ήταν η ώρα 4 και κάτι ,το χωριό κοιμόταν , ήσυχο όπως ήσυχο είναι και όταν είναι ξύπνιο. 
Ένοιωθα τέλεια , είχα φτάσει στο 105 χλμ ήμουν κουρασμένος αλλά ήμουν καλά , το χωριό μου έδινε απίστευτη δύναμη .
Έφτασα στην πλατεία και δεξιά μου το καφενείο Βασιλικός που ήταν και ο σταθμός της διοργάνωσης , εκεί ήταν ο γιος του Λάμπη ο Πάνος Βασιλικός ( ο Πάνος είναι στην ηλικία του γιου μου και είναι φίλοι κάνουν παρέα τις δύο τρεις φορές τον χρόνο που κατεβαίνω στο χωριό) μου έφερε ένα πιάτο με μακαρόνια ,έφαγα λίγο άλλαξα κάλτσες , παπούτσια διακρίνοντας μια μεγάλη φουσκάλα στην φτέρνα του αριστερού μου ποδιού αλλά και στο δεξί μου πόδι στο δεύτερο νύχι που ήταν και αυτό στον αέρα,  τις έσπασα και τις δύο και συνέχισα .
Βγαίνοντας έξω συνάντησα τον Γιάννη Παπακώστα και την Γεωργία Μήτσιου πάλι και ξεκινήσαμε μαζί ανηφορίζοντας την άσφαλτο για τον μακρύ χωματόδρομο που θα μας οδηγούσε στον επόμενο σταθμό το  Περδικονέρι  (124.4χλμ).


Στον ατέλειωτο χωματόδρομο για το Περδικονέρι άρχιζε να χαράζει , βλέπαμε πια από ψηλά την λίμνη του Λάδωνα  σκεπασμένη με τα σύννεφα σχεδόν ονειρική και την κοιλάδα που έτρεχε ο Λούσιος με τους παραποτάμους του .


Η λίμνη  Λάδωνα έτσι όπως την αντικρίσαμε με την ανατολή, σκεπασμένη από σύννεφα 
Η θέα πριν το Περδικονέρι  στον χωματόδρομο 

Τους άφησα για λίγο καλώντας με η φύση και αμέσως μετά είχα μια σταθερή διαφορά στα 600μ καθώς τους έβλεπα μπροστά μου να τραβερσάρουν μιας και το ίχνος του χωματόδρομου ήταν καθαρό για περίπου δύο χιλιόμετρα , μπορούσες να δεις τα πάντα από εκεί σε μεγάλη απόσταση.  
Εκεί συνάντησα και τον Δημήτρη  Καζούρη και έμεινα κοντά του .

Περδικονέρι Αρκαδίας
Στο τελείωμα της ανηφόρας συναντήσαμε τον Γιώργο Κουτσιούκο που είχε ένα πρόβλημα με το γόνατο του και πηγαίναμε παρέα μέχρι που πιάσαμε την άσφαλτο για να συναντήσουμε το Περδικονέρι (124.4 χλμ) .

Τρόπαια Αρκαδίας, 
Περδικονέρι (124,4 χλμ)
 Έφαγα σάντουιτς, λίγο μπανάνα και μήλο, χωρίς να καθυστερήσουμε ξεκινήσαμε για τον επόμενο σταθμό με τον Δημήτρη τα Τρόπαια (127 χλμ) . 
Τα τρόπαια ήταν όμορφα από μακριά καθώς πλησιάζαμε , εκεί συναντήσαμε και άλλους αθλητές στο σταθμό .

Τρόπαια Γορτυνίας, κεντρική πλατεία 
Επόμενος σταθμός Δόξα (136χλμ) κινηθήκαμε σε χωματόδρομο η κούραση τώρα ήταν εμφανής , ειδικά στα ασφάλτινα κομμάτια πόναγαν οι κνήμες μου πάρα πολύ χαμηλά , μερικές φορές ο πόνος ήταν τόσο αφόρητος σαν να σε χτυπάει ένα σίδερο στο σημείο εκείνο και στα δύο πόδια . 
Κάποιος αθλητής δίπλα μου μου είπε ότι αισθανόταν το ίδιο όπως και εγώ , αλλά και ο Δημήτρης και ο Νίκος Κόντης τώρα που είχε προστεθεί στην παρέα είχαν και αυτοί τα δικά τους . 
Εκεί πιο κάτω που στένευε ο χωματόδρομος και γινόταν μονοπάτι κατηφορίζοντας  συνεχίσαμε ευθεία και ευτυχώς ένας βοσκός άρχισε να σφυρίζει και να μας φωνάζει "πίσω πίσω , οι άλλοι στρίψανε πιο πάνω"  ,  και παρά τις αντιρρήσεις του Δημήτρη γυρίσαμε και βρήκαμε πάλι το ίχνος της σήμανσης που ήταν σίγουρο ότι θα χάνονταν κι άλλοι στο σημείο εκείνο, δυστυχώς η σήμανση εκεί ήταν ελλιπής , κανείς δεν ξέρει τι μπορούσε να είχε συμβεί . 
Ευτυχώς ο βοσκός αυτός πρέπει να είχε αποτρέψει πολλούς να συνεχίσουν και να χαθούν, άλλωστε λόγω της μορφολογίας του εδάφους ήμασταν σίγουροι ότι έπρεπε να συνεχίσουμε και μας ακουγόταν τρελή και αλλόκοτη στην αρχή η παρέμβαση του βοσκού , ευτυχώς τον ακούσαμε και επιστρέψαμε.
Κατηφόρες γενικά δεν είχαμε συναντήσει ακόμα και οι λίγες που θυμάμαι ήταν μικρές , περισσότερο ανηφόρα είχε αυτός ο αγώνας μέχρι τώρα .


Δόξα Αρκαδίας (136,1 χλμ)
Δόξα Αρκαδίας
Φτάσαμε στην Δόξα (136 χλμ) δεν κάτσαμε πολύ, πολύ όμορφο χωριό και αυτό με το δικό του χρώμα , κάθε χωριό της Αρκαδίας ήταν και ένας διαφορετικός πίνακας , παρά την κούραση τα μάτια δεν χόρταιναν να  κοιτούν τριγύρω , μήλο, μπανάνα και φύγαμε , επόμενος σταθμός  Καλλιάνι 
(139.4 χλμ) 

Καλλιάνι Γορτυνίας , Αρκαδίας (139,4 χλμ)
Κατηφορίσαμε την άσφαλτο και μετά από μερικές στροφές αν θυμάμαι καλά φτάσαμε στο Καλλιάνι , φωνές και παλαμάκια από τους λιγοστούς κατοίκους την ώρα που μπαίναμε στο χωριό , δεν θα ξεχάσω ποτέ μια ηλικιωμένη γυναίκα έκοβε και μας πέταγε λουλούδια στον δρόμο από ένα μπαλκόνι, ήμουν έτοιμος να βάλω τα κλάματα . 
Στιγμές μοναδικές που τις παγώνει ο χρόνος και μένεις για πάντα εκεί  μαζί τους εσύ και αυτές ένα , όπως το παιχνίδι του χρονομέτρου με το πάτημα του κουμπιού για το lap, παγώνει για λίγο αλλά ο χρόνος τρέχει από πίσω, κάπως έτσι ένοιωθα .


Δεν καθόμασταν πολύ πια στους σταθμούς ,  και από εκεί ξεκίνησα να πίνω ηλεκρολύτες τώρα σε υγρή μορφή γιατί είχαν πρηστεί τα δάχτυλα μου ( κατακράτηση νατρίου ) και έκλειναν με δυσκολία αλλά και του Δημήτρη τα δάχτυλα ήταν πρησμένα .
Πολύ βασική εδώ η βοήθεια της Βίκυς που με σαπόρταρε γνωρίζοντας τι ήθελα στον επόμενο σταθμό , τώρα στην παρέα ήταν και ο Ντίνος και οι συμβουλές του πολύ χρήσιμες μιας και τα μεγάλα κομμάτια της προπόνησης τα είχαμε κάνει παρέα αλλά γνώριζε και την διαδρομή καλά μιας και το 2012 ήταν τρίτος στον αγώνα αυτό.

Μουριά κατεβαίνοντας
Μουριά Αρκαδίας
Το επόμενο χωριό σταθμός ήταν το Καστράκι στο 145χλμ , άσφαλτος μέχρι εκεί και ανηφόρα .
Εκεί θυμάμαι έτρεχα για λίγο με το Karl που τον βρήκα πάλι μπροστά μου και ένα Ελβετό τον Martin Gafner που πήγαιναν παρέα και κόλλησα και εγώ μαζί τους. 
Έμεινα μέχρι τον επόμενο σταθμό αλλά ο ρυθμός τους ήταν γρήγορος και λόγω πόνων στα πόδια στο Καστράκι τους άφησα.

Καστράκι Αρκαδίας (145,3 χλμ)

Το Καστράκι (145,3 χλμ) όμως ήταν ένα σημείο που έπεσα πάρα πολύ ψυχικά, τώρα έκανε και ζέστη και η κούραση ήταν μεγάλη , το σώμα μου πονούσε παντού είχα κάτσει στην καρέκλα και δεν ήθελα να σηκωθώ . 
Μου μετέφεραν ευχές και παροτρύνσεις φίλων που έπαιρναν τηλέφωνο.
 ( Χρήστο Κατσάνο μεγάλη η βοήθεια σου στο σημείο εκείνο!) .

Photo credit by Gabi Schenkel 
Ερύμανθος ποταμός  (147,5 χλμ)
Ερύμανθος κοντά στο πέρασμα ! Photo credit by Gabi Schenkel
Ξεκίνησα για τον επόμενο σταθμό τον Κοκλαμά (150χλμ) εκεί θα έπρεπε να περάσω το ποτάμι του Ερύμανθου διασχίζοντας κάθετα τα δύο ρεύματα του χωρίς να βγάλω τα παπούτσια μου όπως έλεγε και ο κανονισμός .

Περνώντας το γεφύρι του Κοκλαμά Αρκαδίας πάνω από το ποτάμι του Ερύμανθου.
Στον χωματόδρομο αυτό έφυγα πίσω από τον Δημήτρη και εκεί συνάντησα τον Παναγιώτη  Μαστροπέρο και κατεβήκαμε το κακοτράχαλο μονοπάτι προς το ποτάμι παρέα.
Ο Παναγιώτης είχε κάποια θέματα με τα πόδια του και ήθελε να μείνει πίσω.
Θυμάμαι φτάνοντας μοιραστήκαμε τις σακούλες που βρήκαμε στην άκρη του ποταμιού τις οποίες θα φοράγαμε στα πόδια για να περάσουμε απέναντι.
Η  αριστερή σακούλα τρύπησε και το παπούτσι μου βράχηκε, για μιας σκέφτηκα να πετάξω τις σακούλες και να δροσίσω τα πόδια μου αλλά η εικόνα από τις πιθανές "φουσκάλες"  μαζί με αυτές που ήδη με ταλαιπωρούσαν με έκαναν και το ξέχασα στα γρήγορα . 
Η φύση γύρω μας ένας ακόμη πίνακας ζωγραφικής, ο Παναγιώτης έμεινε πίσω και ένας άλλος δρομέας με πλησίασε, ο Χρήστος Ψυχάρης .

τρέχοντας δίπλα στον Ερύμανθο  μπορούσες να ακούσεις τώρα το νερό να τρέχει από παντού γύρω σου , η αίσθηση ελευθερίας εντονότερη τώρα από ποτέ !
Η ώρα πέρναγε και ξαφνικά εκεί μέσα στην μικρή πεδιάδα μέσα στις διακλαδώσεις του Ερύμανθου με μιας όλος αυτός ο πόνος όλη αυτή η κούραση με έκανε περισσότερο δυνατό , περισσότερο ανθεκτικό .
Κοίταξα γύρω μου άκουγα μόνο το νερό ίσως μια από τις λίγες ειρηνικές και ευλογημένες στιγμές που έχω βιώσει μετά από 150 χιλιόμετρα συνεχούς προσπάθειας 22 ωρών περίπου μέχρι εκείνη την στιγμή.
Ήταν η μοναδική στιγμή που δεν ήθελα τόσο πολύ πια να τρέξω αλλά ήθελα να συνεχίσω να ζω με κάθε λεπτό αυτό το μοναδικό συναίσθημα Ελευθερίας που ένοιωθα την συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
Τα πόδια μου πόναγαν πολύ αλλά αυτό που ένοιωθα ήταν πολύ δυνατότερο πια .
Η κούραση επιτέλους με λύτρωνε αφού με είχε αποκόψει και αποδεσμεύσει από "πολλά" που με κράταγαν μέχρι τότε εγκλωβισμένο.
Συνέχισα πίσω από τον Χρήστο για τον Κοκλαμά ( 150χλμ).
Μπαίνοντας στο χωριό χάρηκα αλλά και η όρεξη μου τώρα είχε αλλάξει παρά τους πόνους που ένοιωθα στα πόδια .



Το επόμενο check point ήταν στα Άσπρα σπίτια (160 χλμ)  μέσω χωματόδρομου  και με λίγο άσφαλτο στο τέλος περίπου  ένα χιλιόμετρο . 
Εκεί συναντήθηκα πάλι με τον Δημήτρη και στην παρέα τώρα προστέθηκε και η Karen Hill.
Η παρέα αυτή των τριών μας θα έφθανε μέχρι το τέλος αργότερα.
Η Karen ήταν καλά και ανταποκρινόταν τέλεια στην παρέα με τον Δημήτρη τόσο στα κομμάτια που τρέχαμε όσο και σε αυτά τα ανηφορικά που πηγαίναμε με γρήγορο περπάτημα .
Ο Δημήτρης με την σειρά του "παλιοσειρά" σε αυτά, ήταν σχεδόν φρέσκος, τουλάχιστον έτσι έδειχνε!


Και τα χιλιόμετρα κύλισαν και φτάσαμε στα Άσπρα Σπίτια εκεί συναντήσαμε και τον Γιάννη  Γκερλέ ,  είχε κάποια προβλήματα με τα πόδια και έκοψε ρυθμό , ο Γιάννης φαινόταν πολύ κουρασμένος και χλωμός , μαζί μας όμως και ο Γιάννης, έτσι ξεκινήσαμε και πάλι οι τέσσερις μας τώρα , κατεβαίνοντας τον χωματόδρομο για την Μουριά (172,8 χλμ) αντικρίσαμε τις τελευταίες δύσκολες ανηφόρες και αμέσως μετά κοντά στην κοίτη του ποταμού περάσαμε μέσα από καλλιέργειες και πολλά υδρευτικά κανάλια έχοντας φτάσει τώρα χαμηλά στο επίπεδο του Αλφειού. 
Αναζήτησα τον Γιάννη αλλά είχε μείνει πιο πίσω μας , ο Δημήτρης και η Karen έπιασαν ρυθμό και έμεινα μαζί τους , ήθελα πια να τερματίσω , ήθελα να φθάσω στο τέλος. 

Μπαίνοντας στην Μουριά με περίμενε μια έκπληξη στον σταθμό, η Βίκυ μου έδωσε μια χαρτοπετσέτα λέγοντας μου ότι μου άφησαν αυτό μέσα στο drop bag μου, είχαν γράψει επάνω


 "Φιλαράκι καλό τερματισμό ! Αργύρης + Τάσος "
Οι φίλοι μου περνώντας από εκεί πολύ νωρίτερα άφησαν αυτό το μήνυμα ,κάτι που θα έβρισκα αργότερα και με έκανε πραγματικά πολύ χαρούμενο!
Επόμενος σταθμός Λινάρια (175 χλμ) στον δρόμο για τα Λινάρια συναντήσαμε τον Παναγιώτη τον Αντωνόπουλο που κατέβηκε από το αμάξι άρχισε να φωνάζει και να τραβάει φωτογραφίες μας εμψύχωσε και συνεχίσαμε και οι τρεις με σταθερό ρυθμό τρέξιμο στα ισιάδια και περπάτημα στα λίγο ανηφορικά μιας και η παραμικρή κλίση τώρα μας φαινόταν βουνό !
Φύγαμε από τα Λινάρια χωρίς να σταματήσουμε , και μετά από λίγο είδαμε το κίτρινο 4ο χλμ κάτω και μετά από λίγο το 3ο χλμ πριν το τέλος , η χαρά και η συγκίνηση και από τους τρεις ήταν πολύ μεγάλη και δύσκολο να βρει λέξεις να την περιγράψει κανείς , στο 2ο χλμ πριν το τέλος τα πόδια μου πόναγαν πάρα πολύ στις κνήμες ,  θυμάμαι ότι το συζήτησα με τον Δημήτρη και την Karen που συναίνεσαν λέγοντας "επίπονα αλλά γλυκά" και έτσι ήταν, τα πιο γλυκά και δύσκολα χιλιόμετρα που έχω τρέξει  και θα μου μείνουν αξέχαστα .



Στρίψαμε μετά το "500μ" που είδαμε γραμμένο κάτω προς τον Αρχαιολογικό χώρο της Ολυμπίας , η Karen  δίπλα μου κατέρεε από συγκίνηση , ο Δημήτρης σε άλλο κόσμο , εγώ προσπαθούσα να το συνειδητοποιήσω , τερμάτιζα , ή μάλλον είχα τερματίσει ένα αγώνα υπεραπόστασης με το μικρότερο κόστος έτσι τουλάχιστον ένοιωθα , απλά και διερευνητικά έτσι όπως το σκεπτόμουν πριν ξεκινήσω και έτσι έγινε .





Στρίβοντας δεξιά στο βάθος δίπλα από τον αρχαιολογικό χώρο στο βάθος είδαμε και τις δύο σημαίες του τερματισμού  και τον κόσμο που μας περίμενε εκεί. 


Ενώσαμε τα χέρια και οι τρεις, μεγάλος αγώνας , μεγάλος τερματισμός , μεγάλη αγκαλιά και από τους τρεις μας , και μετά οι άνθρωποι που μας στήριξαν , οι άνθρωποι που ήταν κοντά μας σε όλο αυτό το ταξίδι ήταν εκεί να μας χειροκροτήσουν και να μας αγκαλιάσουν άυπνοι και κουρασμένοι και  αυτοί όπως και εμείς . 




Μεγάλες οι αγκαλιές των φίλων και των ανθρώπων της διοργάνωσης μοναδικά συναισθήματα και στιγμές που δεν περιγράφονται με λόγια  , και ύστερα το στεφάνι αγριελιάς , 180 χιλιόμετρα για το στεφάνι  και μετά η είσοδος στο Αρχαίο Στάδιο .


Στιγμή απόλυτης ηρεμίας , οι πόνοι έφυγαν με μιας τους πήρε ο αέρας που φύσαγε χαλαρά εκείνη την ώρα στο αρχαίο στάδιο ,  το στάδιο σκεπασμένο από ένα μαλακό πράσινο χαλί από χαμηλή χλόη , εκεί δεν άκουγες κανένα , είχε απόλυτη ησυχία , μείναμε για λίγο μόνοι , ο καθένας μόνος του , ο Δημήτρης , η karen ...
Στο μυαλό μου ήρθε ο γιος μου εκείνη την ώρα , φεύγοντας από το σπίτι μου είχε πει ότι θα τα καταφέρω, θυμάμαι η σιγουριά στα λόγια του μου είχε δώσει πολύ θάρρος, έτσι το συζητήσαμε και στο τηλέφωνο αργότερα , αυτός ο τερματισμός λοιπόν είναι αφιερωμένος σε αυτόν με όλη μου την αγάπη ! 


Μεγάλη η χαρά που ένοιωσα, δύσκολα την μεταφέρεις, όμως υπάρχει μέσα σου , τώρα μια εβδομάδα μετά γράφω αυτά και νοιώθω την στιγμή έτσι όπως ένοιωσα τότε μοναδικά , όμορφα και απλά , όμορφα και απλά όταν έκατσε το στεφάνι αγριελιάς στο κεφάλι μου , όμορφα και απλά όταν μπήκα στο Αρχαίο στάδιο έτσι όπως έκαναν και εκείνοι πριν πολλά χρόνια πριν.
Εν κατακλείδι , από τα πιο δύσκολα , επίπονα και όμορφα ταξίδια που έχω ζήσει!



Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους για τα μηνύματα σας , τα τηλέφωνα, την υποστήριξη σας με κάθε τρόπο στο "ταξίδι" αυτό, την Βίκυ για την εξαιρετική δουλειά στην υποστήριξη μου στους σταθμούς τροφοδοσίας, τους δύο συνοδοιπόρους μου στα τελευταία 30 χιλιόμετρα Δημήτρη Καζούρη και Karen Hill που με άντεξαν μέχρι τέλους , τους φίλους μου Τάσο Μαστροθόδωρο, Βίκυ Κ.., Αλέξανδρο, την Άντζελα, τον αδερφό Αργύρη που με ενέπνευσε να δηλωθώ στον αγώνα αυτό  , τον Χρήστο , τον Δημήτρη , την Σοφία, την Ιωάννα που έριξε και αυτή το ξενύχτι της παρέα με την Βίκυ, τον Γιάννη , τον Τάσο και τον Θέμη γιατί δεν σταμάτησαν να με εμψυχώνουν στους σταθμούς που με έβρισκαν μπροστά τους , τον Ντίνο Κοζανίτη γιατί ενώ σταμάτησε τον αγώνα του δεν σταμάτησε ποτέ να με συμβουλεύει και να με τονώνει στο υπόλοιπο του αγώνα μου,
την καλή  φίλη μας Hannisze Xuanyi Yong για τις υπέροχες φωτογραφίες που μας παραχώρησε, τον Αλέξανδρο Παυλόπουλο , την Gabi Schenkel , Αλέξανδρο Νικολαίδη και Ιωάννα Μπακαλάκου επίσης για τις όμορφες φωτογραφίες τους !







 








Τέλος την Ομάδα των διοργανωτών του Αέθλιου δρόμου για την ευκαιρία σε αυτήν την μοναδική εμπειρία και την φιλοξενία .
Η διοργάνωση, η φιλοξενία και οι Εθελοντές αξίζουν πραγματικά συγχαρητήρια , αν πέσει και λίγο βαρύτητα στο θέμα της σήμανσης τότε σε επίπεδο εξωτερικού δεν θα έχει να ζηλέψει απολύτως τίποτα τουναντίον θα υπερτερεί μιας και το ιστορικό και πολιτιστικό κομμάτι από μόνο του είναι αυτό που κάνει την διαφορά!

Το ηλιοβασίλεμα από το ξενοδοχείο πριν τις απονομές , στο βάθος η αρχαία Ολυμπία .


Απονομές 
Με τον Χρήστο, τον Τάσο και τον Αργύρη.
Με τον Γιάννη και την Σπαρταθλήτρια Tuula Ahlholm.
Με την Άντζυ την Βίκυ και τον Αργύρη
                                                                    
Η επόμενη μέρα  μας βρήκε στον αρχαιολογικό χώρο της Ολυμπίας με μία πλήρη ξενάγηση από πλευράς διοργάνωσης.

Η επόμενη μέρα μας βρήκε στον αρχαιολογικό χώρο της Ολυμπίας.

Το ανέβασμα και κατέβασμα σε σκαλοπάτια πραγματικά οδυνηρό !


Στον αρχαιολογικό χώρο με την Sandra Lundqvist from Sweden
                                                                               

Τα γλυπτά στο Μουσείο της Ολυμπίας.
Ο Ερμής του Πραξιτέλη
Το στεφάνι Αγριελιάς από χαλκό  στο μουσείο της Ολυμπίας
Στο γιο μου .