Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013

Olympus Mythical Trail 100k +7000 , July 2013

                                    Οlympus Mythical Trail 100 km +7000, 22 ώρες 19'


Αρχαίο ΔΙΟΝ ώρα 11.45μμ


                                                                         

Ημέρα γιορτής για το αρχαίο Δίον αλλά και τα λιγοστά σπίτια εκείνη την περίεργη ώρα που άρχισε να μαζεύεται  όλο εκείνο το σμάρι από αθλητές με τα πολύχρωμα τεχνικά ρούχα και τους φακούς στο κεφάλι .
Αγκαλιές από φίλους πριν την μεγάλη στιγμή της εκκίνησης τελευταίες χαμογελαστές φωτογραφίες και έτοιμοι για εκκίνηση , η οροσειρά του Ολύμπου άνοιγε την αγκαλιά της για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά .

Στην είσοδο μας για το πρώτο μονοπάτι μετά από 7 περίπου χιλιόμετρα ο σταθμός τροφοδοσίας είχε και του πουλιού το γάλα,,,
Ανεβαίνοντας για Πετρόστρουγκα πέσαμε στην ομίχλη ...

Σκούρτα γύρω στις 3.30 περίπου το πρωί.

Χαμένοι στην ομίχλη ψάχνουμε το μονοπάτι καθυστερώντας και περιμένοντας 
κάποιους να μας φθάσουν να σιγουρευτούμε ότι είμαστε στον σωστό δρόμο μιας και η ορατότητα περιορίστηκε στα δύο μέτρα.


Κάπου εκεί ξεκίνησε ο Μύθος για εμένα στο ταξίδι αυτό-

Οροπέδιο , καταφύγιο γύρω στις 4.50, κρύο , αέρας και ομίχλη.
Όλοι στριμωγμένοι μέσα σε ένα χώρο 20 τετραγωνικών, συναντάω τον Τάκη μαζί με άλλους περιμένουν 15΄ εδώ..
Έχει σταματήσει ο αγώνας και τώρα δίνουν το πράσινο φως από την διοργάνωση για να ξεκινήσουν.
Η ζεστή κοτόσουπα είναι ακόμα μέσα στο μυαλό μου, το πρώτο ζεστό άγγιγμα προς το τέλος της πρώτης μεγάλης ανάβασης ,.


Από τον ΟΜΤ 100 του 2012 έξω από το Κάκκαλος

Σκολιό μετά από μιάμιση περίπου ώρα μέσα σε ομίχλη και κρύο.

Ο 'Ολυμπος και στο βάθος τα Ζωνάρια στο πρώτο φως της ανατολής

Tο Σκολιό όπως φαίνεται από τον Μύτικα 2911+
Ανεβαίνοντας στο Σκολιόν 2911μ  ΟΜΤ 100, 2012

Με τα παιδιά από τον σταθμό υποστήριξης στο Σκολιό στον ΟΜΤ 100 του 2012, ακριβώς δίπλα μου ο Χρήστος Κατσιρόπουλος που τρέξαμε παρέα τον ΟΜΤ 100 του 2013

Ξημερώνει και η ομίχλη είναι πλέον πολύ πυκνή, δεν έχεις ορατότητα πάνω από τα 2 μέτρα και το κρύο περισσότερο εδώ τώρα , τελευταίες ανάσες μέχρι την κορυφή, καταγραφή και δρόμο για Μεταμόρφωση, κάπου εκεί χαθήκαμε ....


Το κρύο πριν τον Άγιο Αντώνιο τσουχτερό και η ομίχλη επίσης πυκνή

 Άντζελα, Βίκυ, Χρήστος, Βασίλης, Κωνσταντίνος και Γιάννης ψάχνουμε απεγνωσμένα τις φούρκες μέσα στο πουθενά ,κάποιες φωνές από αριστερά μας κάποιες φωνές από δεξιά μας και μετά τίποτα ,ορατότητα μηδέν, ξεμακραίναμε λίγο από την χιονούρα αλλά ξαναεπιστρέφαμε πάλι πίσω στο ίδιο σημείο χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
Τηλέφωνα στον Λάζαρο, δεν υπήρχε σήμα -βρήκαμε σήμα - έκλεινε -δεν τον ακούγαμε καλά -παγώναμε -να γυρίσουμε πίσω στο Σκολιό και να μπούμε στην σκηνή των εθελοντών (?), να πάρουμε τηλέφωνο ξανά (?) παγώναμε όλο και πιο πολύ -μαύρες σκέψεις - ποιος αγώνας τώρα - να δώσουμε άλλη μια ευκαιρία ψάχνοντας για τα σημάδια  και να πάμε πάλι επάνω στην σκηνή πριν παγώσουμε?


Φωτογραφία από τον ΟΜΤ 100 του 2012, εντελώς διαφορετικές κλιματολογικές συνθήκες

Και ξαφνικά εκεί αριστερά βρήκαμε το πρώτο σημάδι και μετά το δεύτερο και το τρίτο...
Φύγαμε γρήγορα να κατεβούμε χαμηλά να ζεσταθούμε,.

Τα "καγκέλια" της Μεταμόρφωσης το 2012 φάνταζαν ατέλειωτα , εφέτος κάτω από καταρρακτώδη βροχή με τον Γιάννη ούτε καταλάβαμε πότε φτάσαμε στον χωματόδρομο για το Μπιχτέσι, 
ΟΜΤ 2012 στην Μεταμόρφωση 
Από εκεί και μετά με την παρέα του Χρήστου (Κατσιρόπουλου) μέχρι και την αρχή της Μεταμόρφωσης μετά έμεινε πιο πίσω ο Χρήστος  αλλά και αργότερα με την παρέα του Γιάννη (Γκερλέ) κατεβαίνοντας παρέα τα  γνωστά  "καγκέλια"  της Μεταμόρφωσης μέχρι και το Μπιχτέσι έβρεχε καταρρακτωδώς και μέχρι και το 90% της διαδρομής δεν σταματήσαμε να τρέχουμε έχοντας βρει ένα ιδανικό ρυθμό χωρίς να μας κουράζει ιδιαίτερα.

Μπιχτέσι .

ΟΜΤ 100, 2012 φτάνοντας στον χωματόδρομο για το Μπιχτέσι
Μπιχτέση , η μικρή αλπική Όαση 
Λίγο πριν το μεσημέρι παρέα με Χρήστο (Κατσάνο) και τον Γιάννη (Γκερλέ)  περνάμε από την πηγή με την ποτίστρα και το κρύο νερό χαζεύοντας το καρπούζι που πάγωνε μέσα σε αυτή, αφού ήπιαμε όλοι και φρεσκαρίστηκε το μυαλό και το σώμα μπήκαμε στο αλπικό λιβάδι με τις παχουλές  αγελάδες στο ίδιο σημείο που τις είχα αφήσει και πέρυσι, αυτές σαν να'ταν ξεχασμένες για πολλά χρόνια εκεί έπιναν νερό σε μικρή φυσική λιμνούλα στην μέση του απέραντου  πράσινου,
 εικόνες που βλέπεις συνήθως σε κάποια τουριστικά stand με παλιές card postal από τις Άλπεις.
Μετά από μια εκ των έσω συζήτηση με την παρέα τους χαιρέτησα και κάπου εκεί ξεκίνησα τον δικό μου αγώνα ολομόναχος πια .

ΣΕΟ Λεπτοκαρυά .

Στο σταθμό της Λεπτοκαρυάς συνάντησα τον Μάριο Καγιόπουλο λίγο πριν φύγω που τον περίμενε με αγωνία η οικογένεια του, είναι απίστευτη η συγκίνηση για αυτά που μοιράζασε με τους συναθλητές σου,,,
Καλό και ζεστό φαγητό , κάποιος με θυμήθηκε από πέρυσι , εκεί όμως με θυμήθηκε και ο σύνδεσμος του αριστερού γονάτου μου, το έδεσαν οι διασώστες , έφαγα και ξεκίνησα για τον επόμενο cp το Πηγάδι και μετά να κατηφορίσω προς τον Αη Γιάννη.


Πριν φτάσω εκεί στα μισά κάπου  κατηφορίζοντας για την Σκανδαλιάρα ακούω τον αδερφό "Μπαράκη" να φωνάζει και να με παίρνει αγκαλιά και πιο κάτω η Ζήνια να φωνάζει μαζί με την Παναγιώτα και να μου πιάνουν νερό από την πηγή .
Συνέχισα με μεγάλη όρεξη και απίστευτα ξεκούραστος κατηφορίζοντας  για τον Αη Γιάννη.

κατεβαίνοντας για Αη Γιάννη

Κεντρικός σταθμός Αη Γιάννη.

Στον Αη Γιάννη κατεβαίνοντας έφαγα μια καλή τούμπα με την πλάτη αλλά νομίζω όπως και να έπεφτα δεν θα χτύπαγα ποτέ άσχημα, είχε μαλακώσει τόσο το σώμα μου από τα χιλιόμετρα που πραγματικά πέφτοντας περισσότερο γέλαγα παρά πονούσα , έφτασα στον σταθμό μέσα από τις φωνές και τις παροτρύνσεις από τον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί εκεί για μια αρχαιοελληνική γιορτή τα "Προμήθεια".
Αυτοί οι άνθρωποι εκείνη την χρονική στιγμή μου έδωσαν απίστευτη δύναμη και κουράγιο ,άλλαξα παπούτσια και κάλτσες βιαστικά , έφαγα πάλι καλά χωρίς να καθυστερήσω, άλλαξα φανέλα και έπιασα την ανηφόρα για Τσουκνίδα και Λιβαδάκι .

Ανεβαίνοντας προς Τσουκνίδα στην είσοδο του μονοπατιού συνάντησα την Λώρα που μου φωνάξε και μου έδωσε ένα ποτήρι χυμό παροτρύνοντας με ότι «έφαγα τον γάιδαρο»,.

Ευχαριστώ την Λόρα για το κουράγιο , τον χυμό και την φωτογραφία,,, 
Μέσα στο δάσος ανεβαίνοντας για τσουκνίδα πιάνει η βροχή και πάλι - αδιάβροχο - τώρα  και άντε να κινηθείς μέσα στην λάσπη !
Προσπαθούσα να ξεχαστώ και να σκεφθώ διάφορα άσχετα αδιαφορώντας για την άσχημη αίσθηση  από το αδιάβροχο πάνω στο σώμα μου κάτω από την δυνατή βροχή - βροχή , υγρασία και ιδρώτας ανακατεμένα -

Από τον ΟΜΤ 100 του 2012 ανεβαίνοντας για Λιβαδάκι +2250 κάπου στο 76 χλμ, εφέτος σε όλο το κομμάτι αυτό τρέχαμε κάτω από καταρρακτώδη βροχή. 

Προσπάθησα να απασχολώ το μυαλό μου με τα σχήματα από τους καταπράσινους βράχους που συναντούσα ανεβαίνοντας βουτηγμένους στα βρύα και τις φτέρες αριστερά και δεξιά μου στο μονοπάτι ,ζώντας με μοναδικό τρόπο την τροπική βροχή και την παρέα της .
Φωνές από μπροστά και ομιλίες - ο Βασίλης ( Περικλέους) με τον Γιάννη ανηφόριζαν και αυτοί για την Τσουκνίδα.
Έμεινα για λίγο μαζί τους ανταλλάξαμε ευχές και συνέχισα μόνος ανηφορίζοντας για την Τσουκνίδα.

Η βροχή μέσα στο μονοπάτι για Τσουκνίδα μαζί με την υγρασία
και τον συνολικό κάματο των χιλιομέτρων έκανε την προσπάθεια
πολύ δύσκολη 

ROUT 2012 στον σταθμό της Τσουκνίδας 

Τσουκνίδα –Λιβαδάκι

Μου φάνηκε αιώνας η τελευταία ανηφόρα για το Λιβαδάκι. .
Μετά την κορυφή και αμέσως μετά κατηφορίζοντας αριστερά για το καταφύγιο που φαινόταν στο βάθος της πλαγιάς υπέθεσα ότι εκεί θα υπήρχε σταθμός και θα έπινα νερό γιατί είχα ξεμείνει  εδώ και πολύ ώρα μιας και ξέχασα να γεμίσω τον ασκό μου στον Αη Γιάννη αλλά και θα έβρισκα να φάω  κάτι αλμυρό γιατί αισθανόμουν "άδειος" ενεργειακά αλλά και ψυχολογικά μιας και τα χιλιόμετρα και η κούραση ήταν τώρα έντονη μετά το τέλος της μεγάλης ανηφόρας.

Λιβαδάκι Ολύμπου λίγο μετά την κορυφή πλησιάζοντας το καταφύγιο 
Εκεί λοιπόν έπεσα ψυχολογικά όταν μου είπαν ότι δεν υπήρχε σταθμός υποστήριξης και έκαναν μόνο καταγραφή και ο σταθμός βρισκόταν 4 χιλιόμετρα πιο κάτω.
Πραγματικά σερνόμουν τώρα , αισθανόμουν ότι θα καταρρεύσω , ζήτησα κάτι γλυκό και ευτυχώς είχαν ξερά βερίκοκα (το αγαπημένο μου σε όλο τον αγώνα ενεργειακό , εκεί έπεσε και ο μύθος των  τζελ )  ήπια και νερό και αφού τους ευχαρίστησα  - αυτούς τους άγιους ανθρώπους- πήρα την κατηφόρα για το Μελιτζάνι. 
Από εκεί και πέρα μετά τον σταθμό στο Μελιτζάνι αφού φόρτωσα προμήθειες και έφαγα καλά έκανα πραγματικά ότι ήθελα στον αγώνα -έτρεχα όπως ήθελα και είχα απίστευτη ενέργεια μέχρι και τα Πριόνια-.

Λίγο πριν τα Πριόνια κάτω από καταρρακτώδη βροχή ...
Τις τελευταίες πεζούλες πριν τα Πριόνια πρέπει να τις έτρεχα στο 4.30 -4.45 μέσα από καταρρακτώδη βροχή για ένα μικρό διάστημα!
Αισθανόμουν σαν να είχα ξεκινήσει τον αγώνα εκείνη την στιγμή , πιο φρέσκος από ποτέ!

Πριόνια.

Λίγο καρπούζι στα γρήγορα και γεια σας!
Ήξερα ότι πήγαινα να τερματίσω σε  λιγότερο από 15 χιλιόμετρα.

Σπήλαιο Αγίου Διονυσίου , Ενιπέας

Ενιπέας
Τα παραμυθένια γεφύρια του Ενιπέα ένα ταξίδι διαφορετικό από τα άλλα

Ενιπέας.

Με απίστευτη ενέργεια (μπήκα στο μονοπάτι μέρα που ήταν μεγάλο ψυχολογικό κίνητρο σε σχέση με πέρυσι που έφθασα νύχτα) έτρεχα τον Ενιπέα όπου μπορούσε να τρέξει κανείς ! 
Φτάνοντας στην ρίζα του μονοπατιού για την τελευταία κορυφή την Γκόλνα μου πήρε 30'-40' για επάνω αν θυμάμαι καλά από το πρώτο ίχνος δεξιά από εκεί που ξεκινάει η ανάβαση , έτρεχα όπως ήθελα σε ότι ένταση ήθελα, πραγματικά το χαιρόμουν, αισθανόμουν τέλεια -ο αγώνας μου- απίστευτο συναίσθημα!

Τα γεφύρια του Ενιπέα ένας κόσμος διαφορετικός 

Ενιπέας , νερό και ήχοι 
Γκόλνα.

Νύχτωνε  καθώς έβλεπα  το Λιτόχωρο από ψηλά.
Αυτή ήταν και η τελευταία ανηφόρα του αγώνα +500 και μόλις είχε τελειώσει .
Η Θάλασσα , τα χρώματα , τα φώτα , τα παράλια της Πιερίας , συνειδητοποίησα ότι έπεφτε μαζί με το φως σιγά σιγά και η αυλαία για αυτό το 100αρι .
Τελευταίο κακοτράχαλο μονοπάτι μέχρι να κατέβω και να βυθιστώ μαζί με αυτό και εγώ στην νύχτα .

Το Λιτόχωρο από ψηλά καθώς έπεφτε το σκοτάδι , τα χρώματα, τα φώτα ,τα παράλια της Πιερίας , συνειδητοποιούσα ότι κάπου εκεί το "ταξίδι" έφθανε στο τέλος του, το συναίσθημα της θλίψης και της χαράς μαζί , απίστευτη μίξη,,,

Το τελευταίο μονοπάτι μου θύμισε το κατέβασμα από την αγαπημένη Πάρνηθα , το μονοπάτι των Θρακομακεδόνων - οι πολύωρες προπονήσεις στην συγκεκριμένη διαδρομή πραγματικά έκαναν την διαφορά στο κομμάτι αυτό με την συγκεκριμένη τεχνική δυσκολία - μηχανικά έφευγαν τα χιλιόμετρα, έφτανα στο τέλος ...

Κάθε φορά που αντικρίζεις την "Ιθάκη" και χαμογελάς 

Τερματισμός .

Αγκαλιές , φίλοι, συγκίνηση , χαρά , μεγάλη χαρά , όλο αυτό το πράγμα όλο αυτό το ταξίδι με άφηνε για μια ακόμα φορά σκεπτικό , σιωπηλό και μαγεμένο ..
Πολλά από αυτά θα τα κρατήσω μέσα μου..


Θα σταθώ στους φίλους που ζήσαμε και μοιραστήκαμε για δεύτερη φορά το Ταξίδι αυτό..
Στους φίλους που ήταν εκεί κοντά μας  για να μας αγγίξουν και να μας σπρώξουν με την αγάπη τους.. Να ευχηθώ σε όλους συγχαρητήρια για τον αγώνα τους και την υπέρβαση τους, την Άντζελα , την Βίκυ, τον Τάκη, τον Τάσο, τον Χρήστο, τον Χάρη , τον Κωνσταντίνο, τον Απόστολο, τον Κώστα, τον Βασίλη , τον Γιάννη, την Βάσω, τον Γιαννάκη , τον Δημήτρη , τον Τόλη , τον Θοδωρή, τον Ηλία , τον Βαγγέλη, τον Μάριο , τον Μάνο, τον Ηλία , τον Γιαννάρα , την Γεωργία αλλά και όλους αυτούς που ξεκινήσαμε  μαζί και για κάποιο λόγο σταμάτησαν...

Θέλω να αφιερώσω τον αγώνα μου αυτό στον αδερφό του πατέρα μου τον θείο μου τον Νίκο που έφυγε στον ύπνο του από την καρδιά του σε ηλικία 85 ετών κοντά την ώρα που τερμάτιζα .
 Όπως έμαθα το Σάββατο το απόγευμα τον βρήκε ο πατέρας μου στο σπίτι του νομίζοντας ότι κοιμάται , ήταν ο αγαπημένος θείος μου που στα 11 μου με έβαλε τον αθλητισμό μαζί με τον αδερφό μου !
Καλό ταξίδι  θείε μου,,, θα λείψεις σε όλους ..

Επίσης να τον αφιερώσω στην 12χρονη Χριστίνα και την μητέρα της από την Λάρισα στον ξενώνα της Φλόγας με την ελπίδα και ευχή να πάνε γρήγορα υγιείς στο σπίτι τους.

Με την Χριστίνα και τον Άρη στην Φλόγα
                           Καλό καλοκαίρι σε όλους, σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς για όλα !

Υστερόγραφον :
Στις φωτογραφικές αναρτήσεις του ΟΜΤ100 2013 χρησιμοποίησα και φωτογραφίες από τον ΟΜΤ 100 του 2012 μιας και ξεκίνησα το προσωπικό μου blog εφέτος θεώρησα σωστό να χρησιμοποιήσω και το υλικό του 2012.

Σκολιό +2911, άποψη από τα καζάνια .
Εν κατακλείδι
Σκέψεις μετά από λίγες μέρες

Για  να είμαι ειλικρινής  μόλις τώρα μετά το τρίτο μου ultra και μέσα σε ένα χρόνο ακριβώς
 από πέρυσι τέτοια εποχή με πρώτο τον omt 100 του 2012 και στην συνέχεια τον rout 100
miles 2012  ξεκίνησα να συνειδητοποιώ τον "έρωτα" όλης αυτής της προετοιμασίας
 αρκετούς μήνες πριν για να ζήσω κάτι σπάνιο και "μεγάλο" σε απόσταση και χρόνο. 

Αν και  χρονικά ο τελευταίος πρόσφατος αγώνας 100 χλμ στον Όλυμπο μου φάνηκε
 πολύ μικρότερος από αυτό που είχα στο μυαλό μου συγκρίνοντας με πέρυσι.

Αυτό όχι γιατί οι 5 ώρες στην χρονική διαφορά  ήταν αυτές που συνέβαλαν  σ'αυτό, 
αλλά  γιατί τώρα το "ταξίδι" αυτό ( έτσι τα ονομάζω τα ταξίδια αυτά συνήθως, γιατί
είναι καθαρά ενδοσκοπικά και κάθε τέτοια αναζήτηση είναι και μια νέα εμπειρία )
είχα την αίσθηση ότι ήταν μικρότερο των προσδοκιών μου ή αυτού που περίμενα 
να συναντήσω και βέβαια χωρίς να σημαίνει κάτι ιδιαίτερο αυτό απλά το αναφέρω.

Θυμάμαι καλά ότι φτάνοντας κάπου στο 94 χλμ στην κορυφή της Γκόλνας στο φαράγγι
 του Ενιπέα που είναι και το τελευταίο μέγιστο υψομετρικό του αγώνα , ξεκινώντας
 εκείνη την στιγμή η δύση ξεκίνησε και η "εσωτερική δύση" για εμένα αυτού του ταξιδιού, .


Αντικρίζοντας τις ακτές της Πιερίας από εκεί ψηλά καθώς και τα  πρώτα φώτα στα 
γύρω χωριά και στο Λιτόχωρο συνειδητοποίησα ότι το "Ταξίδι μου" έφτανε στο
 τέλος του και πραγματικά η θλίψη έκανε την εμφάνιση της 6 χλμ πριν το τέλος ,...

Ξεκίνησα να κατεβαίνω βουβά και μοναχικά το μονοπάτι και παράλληλα να βυθίζομαι
 στο σκοτάδι ανάβοντας ακόμα μια φορά τον φακό κεφαλής έστω και για λίγο,,,

Εκείνη την στιγμή ήθελα πολύ να τερματίσω αλλά ένα άλλο κομμάτι μέσα μου 
προσπαθούσε να επιμηκύνει μάταια το "Ταξίδι" ενώ αυτό είχε φτάσει στο τέλος .

Δεν ξέρω πραγματικά ακόμη πως θα διαχειριστώ το συναίσθημα αυτό άλλωστε
 είναι και πρωτόγνωρο για εμένα αλλά ξέρω καλά ότι προετοιμάζομαι να ζήσω
 την επόμενη πρόκληση σε λίγους μήνες για ακόμα μια φορά . 

ΟΜΤ100-2013 η επόμενη μέρα

Με τον Λάζαρο την επόμενη μέρα 

Με όλη την παρέα από βόρια Ελλάδα πριν τον αγώνα ...

Στο "Γαστροδρόμειο" με την παρέα την προηγούμενη του αγώνα ...
ΟΜΤ 100 , 2012 


ΟΜΤ 100 2012 Εκκίνηση παρέα με τον Δημήτρη .

ΟΜΤ 100 2012 Εκκίνηση παρέα με το Κωστή 
                         
ΟΜΤ 2012, τερματισμός με τον Κώστα και το σχετικό "φάσκιωμα " από τους διασώστες